Ziekenhuisopname Marjon & paar dagen rust

De afgelopen dagen hebben we over het algemeen rustig aangedaan. Marjon was al een paar dagen niet lekker, ze verloor veel vocht en kreeg zo goed als niks binnen. Daarom hebben we besloten toch met Marjon naar het ziekenhuis te gaan. Sanne, ik, Marjon en een begeleider zijn donderdag naar het ziekenhuis gegaan rond 10u ’s morgens. Eenmaal aangekomen werd het al snel duidelijk dat het even laten nakijken van je klachten hier niet zo makkelijk gaat als in Nederland. Voordat we uberhaupt een dokter gezien hadden, hadden we al flink wat loketjes en kamertjes af moeten lopen voor allerlei formulieren etc. Gelukkig kwamen we halverwege de hoofdzuster tegen die ons voorrang gaf op de andere mensen. We konden hierna dus doorlopen naar de dokter. Het voelt niet helemaal goed om al die mensen gewoon voorbij te lopen en voorrang te krijgen. Op dat moment waren we wel gewoon blij dat we een dokter konden zien want Marjon voelde zich ondertussen alleen maar zieker. Bij binnenkomst had de dokter zijn eigen muziek luid aanstaan op zijn telefoon. Ook gaf hij ons allen geen hand. Sanne en ik probeerde te verstaan wat de dokter allemaal aan Marjon vroeg omdat 3 meer verstaan en begrijpen dan 1. Het was alleen erg lastig om het te verstaan omdat de dokter zijn muziek zo hard aan staat. Nadat de dokter een paar vragen gesteld had kregen we een formulier waarmee Marjon bloed moest gaan laten prikken en ontlasting in moest leveren. Het bloedprikken ging snel en werd erg schoon uitgevoerd. Hierna kreeg Marjon een potje van ongeveer ten grote van je duim waar ontlasting in moest komen. Gewoon een klein vies potje met deksel. Ik heb meteen om een paar handschoenen gevraagd aan de bloedprikster. Hoe de ontlasting uiteindelijk in het potje gekomen zal ik hier verder niet toelichting maar het is Marjon gelukt haha. Ook dit hebben we ingeleverd bij het laboratorium. Buiten moesten we wachten op de uitslag. Dit duurde erg lang. Ik denk dat we daar meer dan een uur hebben moeten wachten in de warmte. Nadat we eindelijk de uitslag gekregen hebben moesten we weer terug naar de dokter. Deze bekeek de uitslag en vertelde dat ze toch opgenomen moest worden in het ziekenhuis, in ieder geval voor 24u. Ze zou een bacteriële enteritis hebben. Dit was natuurlijk niet leuk om te horen.. We liepen zelf stage in hetzelfde ziekenhuis en hebben gezien hoe de zorg daar verleend wordt. Gelukkig was er een ‘private ward’, hier zou Marjon tegen betaling (20 cedi) op een 1 persoonskamer kunnen liggen. Marjon en ik liepen alvast naar de private ward terwijl Sanne alle medicijnen aan het ophalen was. Dit was beide een drama. Niemand wist wie er nou verantwoordelijk was voor de private ward en wie Marjon moest gaan opnemen. We werden steeds van het kastje naar de muur gestuurd. De kamer zag er wel netjes uit voor Ghanese begrippen. Redelijk groot en schoon met een eigen badkamer en toilet. Op de kamer bleek niemand enig bereik met de telefoon te hebben. Omdat Marjon toch wel even contact wilden met haar familie zijn we terug gegaan naar de receptie, daar was wel bereik maar ook weer zeer beperkt. Even de familie inlichten ging dus ook niet van harte, maar het is uiteindelijk gelukt. Ook moest de verzekering ingelicht worden. Marjon sprak met een hele aardige mevrouw alleen ze nam wel uitgebreid te tijd om ‘de zaak te behandelen’. Uiteindelijk was dan alles geregeld en zijn we teruggelopen naar de kamer waar een verpleegkundige een infuus kwam prikken. Ook dit gebeurde allemaal erg netjes. Omdat het hier gebruikelijk is dat familie voor al het eten en de verzorging zorgt, is Sanne naar huis gegaan om Marjon haar spullen op te halen. Het enige wat er namelijk staat in de kamer is een bed met een hoeslaken over het matras. Het toedienen van antibiotica gebeurd hier zeer anders dan het in Nederland gebeurde. Ze kreeg 2 zakjes Ciproxin antibiotica, in Nederland laten we dit rustig inlopen. Hier werd het infuus gewoon volledige opengezet zodat ze alle 2 de zakjes binnen 2 minuten toegediend had gekregen. Het gevolg was dat haar hele arm en hoofd ontzetten begonnen te jeuken. De oplossing was een intramusculaire spuit prometazine wat tegelijkertijd ook tegen het overgeven zou helpen. Rond half 6 ben ik naar huis gegaan. ’s Avonds heeft Ylse bij Marjon geslapen. De volgende ochtend kregen we een telefoontje van Ylse dat ze naar huis zo mogen vandaag. Ze moesten alleen nog even wachten tot het infuus eruit gehaald zou worden en de dokter lang geweest was. Ondertussen hadden wij het huis versierd met ballonnen en een welkom thuis dansje ingestudeerd. Rond 3 uur waren Ylse en Marjon eindelijk thuis. Blijkbaar was het ontslag ook weer een drama. Ze werden weer steeds van het kastje naar de muur gestuurd. Uiteindelijk heeft Ylse het infuus er bij Marjon uitgehaald en zijn ze naar huis gegaan. Ik betwijfel of een van de verpleegkundige hierna zich nog heeft afgevraagd waar de patiënt naar toe was. ’s Avonds hebben we een redelijk Hollandse maaltijd gegeten. Zoete aardappel met sperziebonen, wortels en vlees. Ik zelf hou niet zou heel erg van het vlees. Ze kennen hier eigenlijk alleen kip, een soort rund, geit en een soort rat. Het rundervlees is vaak erg taai met veel peesjes enzo. De geit en de rat heb ik nog niet op maar ik weet ook niet of ik dat ga proberen. Verder kennen ze hier ook geen kipfiletje, alleen stukken kip. Deze ziet er ook heel anders uit dan in Nederland, het vlees is veel donkerder van kleur. De smaak is wel lekker, misschien omdat ze hier geen plofkip kennen. Vandaag (zaterdag) zouden eigenlijk andere Nederlandse studenten naar Golukuati komen. Dit ging uiteindelijk niet door. Ik heb vandaag erg rustig aangedaan. Ik was erg moe en heb dus overdag veel geslapen. Het was vandaag alleen erg warm waardoor even lekker in bed liggen een zweterige bedoeling wordt. Morgen zijn we van plan om 7u ’s morgens een kerkdienst te bezoeken. Ik ben erg benieuwd hoe dat er hier aan toe gaat.