Zwembad Ho, begrafenis, Mount Afadjato

Gisteren zijn we naar het dichtstbijzijnde zwembad geweest. Dit was bij het skyplus hotel in Ho. Na 1.5 uur rijden waren we er. Wat een luxe! Ik had niet verwacht dat zo veel luxe hier in de buurt zou zitten. Het hotel was helemaal leeg, ik denk omdat het bijna niet te betalen is voor de meeste Ghanezen. Voor 10 cedi per persoon mochten we de hele dag gebruik maken van het zwembad. Het zwembad was gewoon 1 rechthoekige bak, maar we vonden het allemaal prima. Het uitzicht was prachtig. Het skyplus hotel lag op een berg die uitkeek over de stad Ho. We hebben ons hier tot ’s avonds 9 uur kunnen vermaken. Ook hebben we absoluut niet zuinig gedaan met de drankjes en het eten. We hebben er uitgebreid geluncht en avond gegeten. In totaal moesten we met z’n tienen 470 cedi afrekenen. Voor nog geen 15 euro per persoon hebben we dus de hele dag gegeten en gedronken. En dat in een van de meest luxe hotels in de buurt. Nou kan ik wel zeggen dat ik maar een ‘arme student’ ben, maar hier in Ghana zijn we absoluut rijke stinkerds. Ze probeerde ons ook meteen een kamer aan te smeren voor de nacht zodat we konden relaxen na deze ‘drukke’ dag. Dit hebben we niet gedaan. Michael heeft de hele dag gewacht zodat hij ons ’s avonds weer thuis af kon zetten. De rit in het donker naar huis was ook nog een hele beleving. Soms lopen er opeens langs de kant van de weg een paar mensen. Er is dan geen huis in de buurt te zien en het is pikkedonker. Ik vraag me echt af wat die mensen daar aan het doen zijn. In de steden en dorpen was flink wat nachtleven, ik zelf vond het een beetje onheilspellend uitzien. Eenmaal thuis gekomen is iedereen op tijd naar bed gegaan.
De volgende dag zouden we naar een begrafenis van een chief gaan van een paar dorpen verderop. Dit zou een hele gebeurtenis moeten zijn. Voordat we gingen hoorde we dat het niet om de begrafenis van de chief bleek te gaan. Het was meer een herdenkingsdienst van 40 mensen die het afgelopen jaar daar overleden zijn. Dit had ermee te maken dat er geen begrafenissen mochten zijn zolang er geen chief was. Omdat er een tijd geen chief geweest is en er dus pas een nieuwe gekozen is, worden nu die 40 mensen die geen fatsoenlijke begrafenis gehad hebben opnieuw herdacht. De mensen waren wel al begraven alleen er is geen dienst geweest. Toen we daar aankwamen kregen we goede plaatsen op de stoelen. Er waren een hele hoop mensen die moesten zitten maar er was maar een beperkt aantal stoelen. Het voelt ook wel weer raar dat wij dan wel mogen zitten terwijl we de mensen die herdacht worden niet eens gekend hebben. Na een uur te hebben gezeten op de stoel kwam er een groep mensen voorbij die allemaal muziek maakte en danste. Dit was erg leuk om te zien. Hierna volgde een hele groep vrouwen die allemaal zongen en danste terwijl ze grote foto’s van hun overleden dierbaren op hun hoofd droegen. De mensen hier droegen voornamelijk zwart en rood. Rood is hier de kleur van rouw. Het is dezelfde kleur als de ogen van mensen die heel veel gehuild hebben. Na zo’n 2.5 uur daar te hebben meegekeken zijn we gegaan. Eigenlijk was dit voordat alles was afgelopen, de verwachting was alleen dat het nog heel lang zou gaan duren en wij wilde graag voor het donker thuis zijn. ’s Avonds hebben Marjon en ik gekookt. Een tomatengroente saus met rijst. Tot nu toe eten we vrij gevarieerd met het zeer beperkte assortiment hier in Ghana. Ik denk alleen dat binnenkort de creativiteit bij de meeste toch wel op begint te raken.
Vandaag hadden we afgesproken om de hoogste berg in Ghana te gaan beklimmen. Omdat Michael helaas niet kon rijden hebben we een andere chaffeur met busje geregeld. Hij vertelde ons dat het zo’n 1.5 uur reizen was, voor 150 cedi zou hij ons heen rijden en wachten tot we daar klaar waren om ons weer terug te rijden. Om 7u ’s ochtends zou hij bij ons voor de deur staan, dit was hij ook. Hij was zelfs precies op tijd. Na een half uur rijden waren we er al. Die 1.5 uur was dus erg ruim geschat van de chaffeur. Helaas hadden we de prijs al afgesproken dus moesten we het bedrag alsnog betalen. Dit is echt te veel voor het half uurtje rijden. Maargoed, uiteindelijk is het nog maar 5 euro p.p. voor het vervoer, daar kan je in Nederland geen taxi voor krijgen. Eenmaal aangekomen kregen we een gids toegewezen die ons naar de top van de berg zou brengen. Het zou 3 kwartier lopen zijn naar de top van mount afadjato (885m). Het pad naar boven was veel steiler en moeilijker te beklimmen dan we hadden verwacht. Het was echt handen en voeten werk. We hebben ook regelmatig pauzes moeten nemen omdat het anders te zwaar was. Toch hebben we het nog redelijk snel gedaan, in iets meer dan een uur hadden we de top bereikt. Helaas was het flink bewolkt, ons uitzicht was dus redelijk beperkt. Toch konden we om ons heen allerlei hogere bergen zien, deze stonden in Togo. De weg naar beneden was dezelfde weg als die we omhoog gelopen hadden. Je moest de hele weg echt goed opletten hoe je je voeten neerzette. Soms stond je op een groot bladerendek en gleed je zo weg. Als je eenmaal begon met glijden kon je ook moeilijk stoppen. Mijn tactiek was dus om steeds van boom naar boom te lopen zodat ik weer even grip had. Toch zijn er wel wat mensen gevallen. Mieke heeft de hardste smak gemaakt met een flink geschaafd been als gevolg. Dat is ook niet gek aangezien ze bijna een dubbele salto van de berg afmaakte. Eenmaal beneden wilde we alsnog graag naar de Tagbo watervallen. De gids wilde ons eigenlijk niet laten gaan omdat we daar niet voor betaald hadden. Na gezegd te hebben dat we alsnog betalen als we terug zijn, mochten we dan toch gaan. De gids had erge haast, wij hebben dus voorstelt dat we wel alleen liepen omdat we daar ook wilde zwemmen en relaxen. Dit was goed, het was een makkelijke wandeling, we moesten het eerste pad rechts en vervolgens alleen maar links aanhouden. We konden eigenlijk niet verkeerd lopen aangezien we constant de rivier van de Tagbo watervallen omhoog volgde. De wandeling was echt prachtig, ik heb een hoop foto’s gemaakt. Jammer dat een foto toch niet laat zien hoe het er echt uitziet. De geluiden en de geuren van het woud kan je helaas niet aan een ander meegeven. Na ongeveer 3 kwartier lopen kwamen we bij de waterval aan. Ook hier was de natuur erg mooi. Het water was wel enorm koud, ik denk dat het komt omdat er weinig zon bij het meer komt. De waterval wordt namelijk bijna helemaal omringt door een metershoge rotspartij. Na wat verkoeling zijn we teruggelopen naar het startpunt. Hier hebben we alsnog betaald voor het bezoek aan de Tagbo falls en zijn we teruggereden naar het huisje. Vanavond eten we restjes van alle voorgaande dagen. Morgen ga ik weer stage lopen, ditmaal op de chirurgische afdeling, ik ben heel benieuwd.