Reis naar het noorden
Blijf op de hoogte en volg Remi
18 Maart 2014 | Ghana, Golokuati
De volgende ochtend om 7u zouden we op wandel safari gaan. Elke groep kreeg een gids toegewezen. Op de een of andere manier was er een hoop gedoe om ons een gids te geven. Elke groep was al vertrokken alleen wij zaten er nog te wachten. Om 8u konden we dan eindelijk vertrekken. Alle gidsen waren gewapend. Dit om in noodgevallen op het dier te schieten als het ons aan zou vallen. Dit is gelukkig nog nooit nodig geweest. Eerst liepen we naar de rand van een dorpje op het park. Hier liepen veel everzwijnen. Sommige waren echt gigantisch groot en kwamen wel tot heuphoogte. De everzwijnen komen naar het dorp omdat de mensen allerlei etensresten op straat gooien, die eten de everzwijnen dan weer op. Hierna zijn we het park zelf ingelopen. Bijna alle bomen en struiken zagen er dood uit, op een paar na. Ze zijn echter niet dood, tijdens het regenseizoen komt dit allemaal weer helemaal tot leven. Tijdens het wandelen zagen we verschillende antilopesoorten wegrennen in de bosjes. Ze zijn erg schichtig dus kans om ze te fotograferen heb je niet. Na een uur wandelen kwamen we bij een grote waterplas. Hier stond 1 olifant naast. Dit was een oudere olifant, dit was te zien aan zijn slagtanden. De een was bijna geheel afgebroken. De gids vertelde dat ze hieraan uiteindelijk ook overlijden. Ze gebruiken de slagtanden namelijk ook om te eten en dit kan niet zonder slagtanden. We kwamen precies op de juiste tijd aan, de olifant besloot namelijk een bommetje in de plas water te gaan doen net toen wij erbij stonden te kijken. Dit was heel grappig om te zien. Hierna vertelde de gids dat we om de plas heen konden lopen in de hoop de andere olifanten te zien. Er waren er in het hele park zo’n 400. Toen we bij de andere kant van de plas aankwamen hoorde we de andere olifanten al aankomen. De olifant in het water groette de andere olifanten waarna de andere olifanten ook allemaal bommetjes in het water deden. Het water moet flink diep geweest zijn om een olifant kopje onder te kunnen laten gaan. Bij de olifanten hebben we ons wel een tijdje kunnen vermaken, je zou uren naar die beesten kunnen kijken. De gids vertelde dat je nergens in Ghana van zo dichtbij olifanten kunt bekijken als hier in Mole. Blijkbaar zitten er ook leeuwen in het park, alleen de laatste keer dat een toerist die gezien heeft is 8 jaar geleden. Na de wandelsafari hebben we een lekker omelet met toast op in het restaurant. De planning was om ’s middags een jeep safari te gaan doen. Omdat we de olifanten deze ochtend al gezien hadden, hadden we aan de chauffeur gevraagd of we verder het park in konden gaan om meer dieren te zien. Na een uur te hebben gereden en slechts een paar wegspringende antilope te hebben gezien, zakte de moed ons in de schoenen. Na dit uur draaide we om en reden we dezelfde weg weer terug. Dit was best een teleurstelling. We kwamen langs grote waterplassen waar het normaal vol zou moeten staan met dieren, omdat het alleen vannacht zo geregend had, hadden de dieren geen dorst dus kwamen ze niet naar de waterplassen. We hebben nog een paar mooie vogels gezien en nog een olifant maar daar hield het dan ook mee op. Toch was de ervaring om op zo’n jeep rondgereden te worden wel weer erg leuk. Ik heb er in ieder geval geen spijt van. Eenmaal terug van de jeepsafari bleken er nu wel stapelbedden voor ons vrij te zijn. We hebben de spullen uitgestald in de kamer en zijn daarna lekker af gaan koelen bij het zwembad. Het zwembad kijkt trouwens uit over het park en over de waterplaats van de olifanten. ’s Avonds hebben we nog een heerlijke kip cordon bleu met Franse frietjes op en zijn we optijd gaan slapen in de hoop een beetje uitgerust wakker te worden. Toen we terugliepen naar de kamer bleken we alleen opeens de kamer te moeten delen met 3 andere Engelse vrouwen. De volgende ochtend wilde Sanne en ik buiten onze tanden gaan poetsen toen het ons opviel dat er een enorme groep bavianen onze kant op kwam. Toen ze wel heel dicht bij kwamen zijn we toch maar even terug in onze kamer gegaan. De bavianen zijn namelijk erg groot en ze hebben ook flinke tanden. Toen hoorde we opeens een flink lawaai op het dak van de kamer. Een deel van de bavianen rende over het golfplaten dak heen, wat een kabaal. Buiten hing er nog een shirt en een handdoek van iemand. Deze werden door de bavianen snel meegenomen. Na het bavianen spektakel hadden we een taxi geregeld om ons om 7u naar Sonyo te brengen. Dit is een dorpje wat waar je alleen naar binnen kunt via de daken. Eigenlijk wilde we deze dag naar een nijlpaarden opvang centrum in Warchau. Dit was alleen veel te duur om er alleen al naar toe te rijden. Sonyo zou ook 1.5 uur rijden zijn, dit bleek 2.5 uur rijden. Deze taxichauffeur had helaas niet zo’n mooie auto als degene die ons naar Mole had gebracht. Wat een verschrikkelijke auto. Weer hebben we met z’n 4en 2.5 uur op de achterbank gezeten. Eigenlijk was dit geen doen. De auto was volledig door zijn vering gezakt. De weg naar Sonyo toe bestond alleen maar uit kuilen en hobbels. We konden het steeds onder onze voeten voelen als we over een bult heenreden. Eenmaal aangekomen in Sonyo kregen we een rondleiding over de daken van het dorp. We zagen in een boek dat de laatste bezoekers op 2 februari langs geweest zijn. Het dorp was zo opgebouwd dat je alleen via de daken de huisjes binnen kon komen. De huisjes waren allemaal gebouwd van hout en klei. In de huisjes bleef het erg koel. ’s Nachts sliepen de mensen hier op de daken om zo toch nog frisse lucht te krijgen. Het dorpje was erg arm, er liepen veel kinderen met hongerbuikjes rond. Ook zag je dat ze kleding droegen die je vroeger ook zelf aan had kunnen hebben. Waarschijnlijk is dat de kleding die je in zo’n container gooit. Na een uurtje zijn we teruggereden. We wilde hierna nog naar Mognori. Dit was een dorpje op Mole waar je een kano safari zou kunnen doen. We moesten ons verdelen over 2 kano’s omdat de waterstand erg laag was en we anders vast zouden komen zitten. De safari zou een uur duren. Na een kwartiertje over een mooie sloot te hebben gevaren bleek er een boom over de sloot heen gevallen te zijn waardoor we weer om moesten draaien. Dit was de kano safari dan. Er was wederom geen dier te zien. Blijkbaar zitten er veel krokodillen maar die verstoppen zich zodra er mensen aankomen. In de bossen naast het water waren overal bosbranden. Ik vroeg hoe ze er nou voor zorgen dat dit stopt maar hier kreeg ik geen duidelijk antwoord op. Erg zonde als je ziet hoeveel natuur er gewoon wegbrand. Na de kano safari zijn we teruggereden naar het Mole hotel. Hier hadden we geregeld dat we ’s avonds om 8u opgehaald zouden worden door die taxichauffeur met de mooie auto om ons naar een hotel in Tamale te brengen. Het hotel hadden we ook alvast gereserveerd. De man bij de receptie van Mole had een vriend die werkzaam was op de luchthaven in Tamale. Die vriend heette Mozes. Mozes zou ons de volgende dag om 8 uur bij het hotel komen ophalen om met ons de vliegtickets te gaan kopen en ons mee te nemen naar de markt van Tamale. De vlucht ging namelijk pas om half 2. Om half 7 ’s avonds stond de taxichauffeur al bij het hotel om ons naar Tamale te brengen. Wij waren alleen nog aan het wachten op ons eten. Hij wilde erg graag nu vertrekken omdat de weg zo donker was. Wij hebben toch gewoon eerst ons eten opgegeten omdat het toch al zo goed als donker was, dus wat maakt dat half uurtje dan nog uit. Toen we eenmaal onderweg waren vertelde de taxichauffeur dat als we het controlepunt van de politie kwamen, we moesten zeggen dat we naar een bepaald dorpje wilde. Dit was omdat je blijkbaar ’s nachts niet meer over die lange zandweg naar Tamale mag rijden om dat het te donker en afgelegen is. Ook moesten we steeds als we langs een dorpje reden onze ramen dichtdoen. Deze waren geblindeerd en zo konden de dorpsbewoners niet zien dat er 5 blanke meiden inzaten. Dit zouden we namelijk door kunnen geven aan de politie en dan zouden we opgepakt kunnen worden. Dit was allemaal wel even slikken. Ik had het iets prettiger gevonden als de taxichauffeur dit eerder gezegd had want dan hadden we deze reis nooit zo gepland. Gelukkig is alles goed gegaan en bleek de hotelkamer in Tamale ook nog prima te zijn. Op vakantie zou je er gillend wegrennen en rob geus zou er niet langs moeten komen, maar wij waren er blij mee.
De volgende ochtend om half 9 was Mozes er. Mozes was erg aardig, hij vroeg ook niks voor de hulp die hij ons gaf, hij vertelde het leuk te vinden om studenten te begeleiden in Ghana. Hij was ook vaak de gids voor Amerikaanse studenten die Ghana door wilde reizen. Nadat we flink wat souvenirtjes hadden gekocht op de markt van Tamale heeft hij ons teruggebracht naar het vliegveld van Tamale. Hier hebben we hem toch wel wat geld gegeven omdat we het erg waardeerde wat hij allemaal voor ons gedaan had. Eenmaal bij de luchthaven hoefde we wederom nergens onze paspoorten te laten zien. We vlogen met een andere vliegmaatschappij dan op de heenweg. Dit vliegtuig maakte toch wel een hoop rare geluiden die je volgens mij eigenlijk niet hoort te horen. De gehele vlucht liep alles behalve soepel dus ik was blij toen we weer veilig geland waren. Op het vliegveld van Accra stond Michael op ons te wachten. We hadden aan Michael gevraagd of we eerst nog langs het winkelcentrum in Accra konden gaan om boodschappen te doen. Nu waren we naar de supermarkt geweest die bij onze aankomst dag in Ghana gesloten was. Wat verschrikkelijk veel keus aan eten.. Ze hadden zo goed als alles wat je in Nederland ook had. Ik zelf had niet de behoefte om hier veel te kopen omdat ik vond dat dat niet helemaal bij mijn Ghana avontuur hoorde. Ook waren de prijzen vergelijkbaar met in Nederland wat ik opeens belachelijk duur vond. Toch heb ik nog wel een stukje brie, crèmespoeling en een pakje vleeswaren voor op brood gekocht. Wel had ik nog wat meegenomen voor de andere 5 studenten er niet bij waren. Zij hadden van te voren een boodschappenlijstje meegegeven. Hierna was het intussen al bijna etenstijd dus hebben we nog wat eten besteld om in de auto onderweg op te eten. Voor Michael hadden we ook kip met rijst gekocht waar hij erg blij mee was. Na 4.5 uur rijden kwamen we aan in Golukuati. Wel grappig dat dit dan ook voelt als thuiskomen.
-
19 Maart 2014 - 08:24
Karin Broeders:
hoi remi, wat leuk om je zo te volgen heeeeeeel veel groetjes van mij xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley