Het ziekenhuis, Amedzofe & Kalapka resorce reserve

Op dinsdag 18 maart hebben we even helemaal niks gedaan. De reis naar huis was toch nog best vermoeiend. Op woensdag hebben we veel aan het project gewerkt. ‘s middags ben ik met 3 andere naar Ho geweest om daar eens rond te kijken. Ho is een vrij grote stad. Wij wilde dus ook graag naar de grootste supermarkt in de stad. Dit was achteraf niet de moeite waard. De grootste supermarkt had 2 gangen met eet en drink producten. Eigenlijk stonden hier alleen maar flessen drank, koekjes en zakken rijst. Ook heb ik daar in de supermarkt mijn Iphone laten vallen. De eerste keer dat ik mijn telefoon laat vallen en meteen is het scherm volledig gebarsten. Hier baalde ik flink van, gelukkig werkt mijn telefoon nog wel. Donderdag zijn Sanne en ik nog een dagje naar de kraamafdeling gegaan in de hoop alsnog een bevalling mee te mogen maken. Er lagen 3 vrouwen op de afdeling. één vrouw was net bevallen en de andere twee moesten nog gaan bevallen. Na veel wachten was het dan eindelijk zover. Een vrouw van 18 had genoeg ontsluiting om te mogen gaan persen. Na ongeveer een half uur beviel ze van een gezonde baby. De verpleegkundigen waren niet vriendelijk tegen haar, maar ze sloegen haar in ieder geval niet. Het is wel sneu om te zien dat ze dit allemaal alleen door moet maken terwijl de verpleegkundigen ook nog eens lelijk tegen haar doen. Soms barstte ze in huilen uit, de verpleegkundigen negeren dit dan en besluiten tijdens even over iets uit hun privé leven te bespreken waarbij luid gelachen wordt. Tussendoor werd steeds tegen ons gezegd dat het aan het meisje zelf lag dat de baby er nog niet was, ze wilde namelijk zelf niet persen. Ik vond het erg vervelend dat er steeds zo over haar tegen ons gesproken werd maar ik heb wijselijk mijn mond gehouden. Hierna zijn we ook nog even naar de couveuse gelopen om te kijken hoe het daarmee ging. Er lagen nu 2 baby’s tegelijk in. Dit is natuurlijk niet handig wat betreft kruisinfecties etc., maar als je maar 1 couveuse hebt wat moet je dan. Beide baby’s zagen er beter en ouder uit dan het vorige kindje wat erin gelegen heeft. Om half 3 hadden we afgesproken met dr. Lucy en dr. Kekelli voor het afnemen van een interview. Om half 3 zouden ze bij de couveuse zijn. Uiteraard waren ze niet om half 3 bij de couveuse. Om kwart voor 3 besloten we het ziekenhuis rond te gaan lopen op zoek naar dr. Lucy. Ze bleek nog bezig te zijn op de huisartsenpost. Na een hoop gedoe zaten we om 4u om de tafel met dr. Lucy en dr. Kekelli. Ze wilde niet dat het gesprek opgenomen werd dus Marjon moest snel schrijven om alles bij te houden. Tijdens het interview wilde ze vooral laten merken wat ze nodig hadden in het ziekenhuis. Ze hadden zelfs al een lijstje gemaakt. Ik heb duidelijk gemaakt dat we niet zomaar alles van het lijstje gaan aanschaffen. Ik heb verteld dat wij een rapport maken over de neonatologie afdeling en dit presenteren aan stichting HelpHelpen, zij beslissen dan of de materialen ook daadwerkelijk gekocht gaan worden. Ik had het idee dat dit wel een beetje een teleurstelling was voor ze. De dag erna zouden Sanne en ik terug gaan naar het ziekenhuis om de enquêtes uit te delen aan de verpleegkundigen van de kinderafdeling. Het duurde ruim twee uur voordat de secretaresse het voor elkaar gekregen had onze enquêtes uit te printen. Na elke geprinte bladzijde ging ze even iets anders doen, of ze deed gewoon even helemaal niks. Nadat we ze uiteindelijk hadden hebben we ze uitgedeeld aan 6 verpleegkundigen op de kinderafdeling. We hadden gevraagd ze nu even in te vullen. Er werd meteen gevraagd naar wat ze kregen als ze de enquête zouden invullen. De eerste keer konden we er nog een grapje om maken maar na de 5e keer werd het toch wel vervelend. Het invullen van de enquête helpt ze namelijk zelf bij het verbeteren van de zorg voor de premature baby’s. Wij zouden even naar de couveuse lopen en dan straks weer terug komen. Bij de couveuse zagen we dat er nu nog 1 baby’tje in lag. De andere was gezond met de moeder mee naar huis gegaan. Na een half uur zijn we teruggelopen naar de kinderafdeling. Hier zagen we al onze enquêtes leeg op de tafel liggen. Er kwam een man naar ons toe die vertelde dat de rest naar huis was want de dienst was afgelopen. Een beetje geïrriteerd hebben we toen alle enquêtes weer meegenomen en heel vriendelijk tegen de afdeling gezegd dat we maandagochtend wel terug komen om ze opnieuw uit te delen. Hierna hebben we nog boodschappen gedaan op de markt van Kpando voor het avondeten van mij en Marjon. Het plan is om dit weekend naar Kyabobo national parc te gaan. Dit ligt zo’n 4 uur rijden naar het noorden. Hier kun je een wandeling van 8 uur doen naar de grens van Togo om daar te slapen in een boomhut en de dag erna weer terug te wandelen. Om bij de plaats te komen waar van de wandeling vertrekt moet je eerst een stuk mountain biken. Dit allemaal bij elkaar zagen de meeste van ons wel zitten. De volgende ochtend zaten we om 6 uur aan het ontbijt. Om half 7 zou Michael namelijk hier zijn. Helaas was Mieke die ochtend ziek en kon ze niet mee naar Kyabobo. Omdat wij het niet vonden kunnen dat ze hier een heel weekend alleen moest zitten hebben we de plannen omgegooid. Het weekend Kyabobo zouden we dan volgende week gaan doen. Vandaag zouden we naar Amedzofe gaan. Amedzofe is het hoogst gelegen dorp in Ghana. Hier konden we een berg beklimmen (mount Gemi) en langs watervallen (amedzofe falls in de avatime hills) gaan. Met de auto waren we al redelijk hoog de bergen ingereden. Het laatste stuk tot de top van de berg was dan ook maar een half uurtje klimmen. Het uitzicht op de top was erg mooi. Na een paar mooie foto’s te hebben gemaakt zijn we doorgelopen naar de watervallen. De wandeling naar de watervallen duurde ongeveer een uurtje. Het laatste kwartier van de wandeling was erg stijl. Met behulp van touwen aan die zijkanten hebben we ons een weg naar beneden gewerkt. Regelmatig hing ik aan de touwen te bungelen omdat mijn voeten weggegleden waren van de gladde ondergrond. Gelukkig was dit het ook allemaal weer waard. Dit was wel de kleinste waterval die ik tot nu toe gezien heb, maar wel met de mooiste natuur erom heen. Omdat we richting het eind van het droogseizoen gaan, was de waterval niet zo heel groot. We konden ook niet zwemmen in de plas onder de waterval. Wel kon je lekker pootje baden in de stroompjes die van de waterval afkwamen. Tegelijk met ons was er ook een groep van 4 Ghanese jongens bij de waterval. Zij waren soms wel vervelend, waarschijnlijk ook omdat ze erg dronken waren. Toen ze weggingen besloten ze alle lege pakken drank ook nog in het water van de waterval te gooien.. Erg zonde. ’s Avonds hebben we met z’n allen eten gehaald bij een tentje hier in Golukuati. Voor 5 cedi p.p. krijg je een bak gekruide rijst met witte kool en een kippenpoot. Prima te eten allemaal. De volgende dag hebben we besloten de groep in tweeën te spitsen. Sommige wilde namelijk liever iets rustigs doen omdat we gisteren ook al iets actiefs gedaan hadden. Ik ben met 3 anderen naar het Kalapka Resource Reserve geweest om daar te gaan wandelen. Dit is een park waar weinig toeristen komen ondanks dat het sinds 1975 bestaat. De taxi die we er naar toe hadden was alles behalve betrouwbaar. Het was steeds erg spannend of dat we de volgende berg over zouden komen. Gelukkig kwamen we naar anderhalf uur rijden heel aan op de plek van bestemming. Daar kregen we 2 gidsen toegewezen en zijn we gaan lopen. De gids vertelde dat de ‘kob’ (een soort grote antilope) erg veel voorkwam in dit park. “jullie gaan het park niet verlaten voordat jullie een kob gezien hebben”, aldus de gids. Na anderhalf uur gelopen te hebben kwam de gids tot de conclusie dat we waarschijnlijk toch maar het park moesten verlaten zonder een kob gezien te hebben. Hij vond het erg vreemd want ze waren hier eigenlijk altijd, uiteraard behalve als ik in dat park rondloop. Er zouden verder nog allerlei dieren moeten zitten maar we hebben niks gezien. Het park is 325 km2 groot dus de dieren hebben genoeg plek om zich te kunnen verstoppen. Toch heb ik er absoluut geen spijt van dat ik er naar toe geweest ben, de wandeling had ik namelijk niet willen missen. Aan het eind liet de gids een lijn van bomen zien waar het park begon. Iedereen die deze lijn zonder toestemming overstak kon opgepakt worden. Toevallig hadden ze afgelopen dinsdag nog iemand opgepakt die een rode duiker (soort kleine antilope) had neergeschoten. Deze man moet nu 8 maanden de gevangenis in. Hoe goed de heenweg ging met de taxi, zo slecht ging het op de terugweg. Tot 3 keer toe is de auto stil gevallen terwijl we de berg opreden. Omdat de auto niet wilde starten, besloot de chauffeur zijn rem los te laten en het stuur te draaien waardoor we de berg weer afrolden. Met een vaartje startte de auto wel en draaide de chauffeur weer, om de berg weer op te rijden. We waren blij toen we uiteindelijk weer thuis waren. De andere 6 waren naar een weeshuis geweest. Hier wilde zij wat spulletjes uitdelen en een rondleiding krijgen. Helaas waren alle kinderen naar de kerk waardoor dit niet doorging. Komende dinsdag gaan ze terug naar het weeshuis. Ik vind het wel leuk om dan ook alsnog mee te gaan. ’s avonds hebben we nogmaals dezelfde rijst met kool en een kippenpoot gegeten omdat het te laat was om nog boodschappen te doen voor het avondeten.