Weekje weg naar het zuiden van Ghana

Maandagochtend om 4 uur ’s ochtend was het dan zover. Met z’n 10 in het busje van Michael met als eerste stop Kankum national parc. Dit zou naar onze schatting zo’n 7 uur rijden zijn. Sinds ongeveer een maand is de grote brug waarover we rijden richting Accra etc. gesloten voor reparaties. Dit gaat nog de komende 2 jaar duren. Hierdoor moeten we met een grote pond het water oversteken. Voor deze pond staat vaak een enorm lange rij en sta je soms wel 2 uur te wachten. Michael wilde nu een andere weg proberen. Volgens mij een weg waar niet iedereen overheen mag want op 2 punten stonden er politiecontroles en een groot hek. Michael was uitgestapt om met de mannen te gaan praten. Dit duurde een eeuwigheid. Na veel gedoe en ruim een uur te hebben gewacht was het resultaat dat de politie had besloten ons er niet door te laten. Hierna zijn we toch maar terug naar de pond gereden waar zich inmiddels een wachtrij van meer dan 3 uur had ontwikkeld. Michael stapte weer uit om met allerlei mensen te gaan praten. Na een tijd kwam hij terug en konden we tussen 2 andere busjes in de wachtrij gaan staan. Na een uurtje stonden we op de pond. Tijdens het wachten hebben we nog uitgebreid ontbeten in de bus. Uit de raampjes kun je van alles kopen. Vrouwen lopen dan langs met bakken of glazen kisten op hun hoofd waar je kunt zien wat ze verkopen. Ik heb 2 stukken gefrituurde Yam op en een zakje met een soort kokoskoekjes. Na een lange rit kwamen we om 14u aan bij Kankum national parc. Het was ontzettend druk daar. Blijkbaar kwam dit omdat het 2e paasdag was en er allerlei spellen gedaan konden worden. Wij wilde alleen maar even over de touwbruggen in het park lopen maar het werd snel duidelijk dat dit niet ‘even’ zou lukken. Het personeel van het park was ook niet echt vriendelijk. Toen we eindelijk kaartjes gekocht hadden voor de touwbruggen moesten we een half uurtje lopen voordat we de wachtrij tegen kwamen. Achter ons stond een groep Ghanezen te wachten. Zij waren erg vervelend. Steeds probeerde ze voor te dringen in de groep. Toen wij er iets van zeiden werden ze nog boos ook. Gelukkig werden we gesteund door de Ghanese werknemers van het park. Het wandelen over de touwbruggen was erg leuk. Op 30 meter hoogte hadden ze een wandeling gemaakt van ongeveer 15 minuten. Grappig om te zien dat de Ghanezen zelf erg bang waren op de touwbruggen en dat alle blanken nergens last van hadden. Na de wandeling zijn we doorgereden naar Busua beach. Dit zou het mooiste strand van Ghana moeten zijn. Helaas was het erg druk op de weg. Ook dit had weer met allerlei feesten op 2e paasdag te maken. Overal liepen dronken mensen die ruzie maakte. Om kwart voor 8 kwamen we eindelijk aan bij het hotel op het strand. Het waren stenen hutjes met een rieten dak. Nadat iedereen zijn spullen had weggelegd op de kamer wilde we lekker wat gaan eten. Helaas was het inmiddels 8 uur en blijkbaar was dat de tijd dat de keuken van het hotel dichtging. Toch maar het dorp in voor een bordje rijst dan. Voor 5 cedi kreeg ik een enorm bord met gefrituurde kip, rijst met hete saus, noodles, kool en bonen. Na het eten hadden we het idee lekker op het strand nog wat te gaan drinken. Alleen na 1 drankje ging de bar dicht en was het kampvuur alweer uit. Niet alles liep dus als gepland. De volgende ochtend zagen we pas hoe mooi het hotel aan het strand gelegen was. De tafels stonden onder mooie palmbomen net naast het strand. Het mooiste van dit strand was dat het helemaal schoon was. Ook de grond onder water was brandschoon. Geen schepje, zeewier of plastic te vinden. De golven waren hier vrij hoog, dit was erg leuk om door meegesleept te worden. Als je net verkeerd de golf insprong was het de kunst heel snel je bikini vast te houden omdat je anders naakt weer boven kwam. Toch was de stroming van de golven niet gevaarlijk. Ik zelf ging niet verder dan waar ik kon staan maar ik geloof niet dat het gevaarlijk geweest was als je iets verder de zee in gegaan was. In de zee en op het strand zijn we onze dag goed doorgekomen. ’s Avonds heb ik een heerlijke baconburger op met frietjes. Dit was de lekkerste burger die ik hier in Ghana ben tegengekomen. Ook deze avond ging de bar erg vroeg dicht, hierdoor ben ik op tijd naar bed gegaan. De volgende dag waren we uitgenodigd door Daniel ‘the pancake man’ om pannenkoeken te komen eten bij zijn huis. Midden in een woonwijk naast een school stonden 10 plastic stoelen klaar en 2 tafels. Er was best veel keus aan soorten pannenkoeken en sandwiches. Toen iedereen had besteld moesten er alleen nog wel eerst boodschappen gedaan worden door Daniel in het dorp. Ik geloof niet dat ik ooit nog in Nederland mee ga maken dat er in een restaurant eerst nog even boodschappen gedaan moeten worden. Gelukkig konden wij er alleen maar om lachen. De pannenkoeken waren erg lekker voor 3 cedi per stuk en Daniel was dolgelukkig. Een prima ochtend dus. Hierna zijn we verder gereden naar Cape coast. Hier zouden we naar een ander hotel gaan waar we 1 grote kamer voor 10 personen hadden gereserveerd. Ook dit hotel lag recht aan het strand. De kamer zag er prima uit en had 5 stapelbedden. ’s Middags en ’s avonds hebben we ons nog prima vermaakt aan de bar aan het strand. Als avondeten wilde 2 mensen een gemixte gril delen. Deze bestond uit kipvleugels, kofte, kebab, steak, knoflookbrood, gegrilde groente en rijst of friet naar keuze. Toen ze dat eenmaal hadden besteld moest de ober alleen 3 keer terugkomen om te vertellen dat ze geen kipvleugels, steak en knoflookbrood hadden. Ook was de friet of de rijst opeens 15 cedi extra. Dan ben je in een vrij luxe restaurant voor Ghanese begrippen maar op zulke momenten besef je je toch wel weer dat je echt in Ghana bent.

De volgende dag tijdens het ontbijt was het erg leuk om te zien hoe de Ghanese mannen de visnetten uit de zee binnen haalde. Volgens mij is het erg zwaar werk. Na het ontbijt zijn we vertrokken naar fort Elmina. Dit is een van de drie grootste slavenforten in Ghana geweest waar de Nederlanders een belangrijke rol gespeeld hebben. Bij aankomst kregen we een gids toegewezen die ons rond zou leiden. Aan het begin van de rondleiding stopte we bij de kelders waar de vrouwelijke slaven gehouden werden. Dit fort diende als verblijfplaats voor de slaven totdat ze naar de buitenwereld vervoerd werden. Dit verblijf kon maximaal 3 maanden duren. Het staan in de kamer waar ook zo’n 150 vrouwen in verschrikkelijke omstandigheden hebben geleefd is toch wel indrukwekkend. In de hoek van de kamer was een heel klein raampje voor ventilatie, verder werden in die tijd alle deuren dichtgedaan. Er was geen toilet dus alle behoeften werden op de grond gedaan. Er overleden regelmatig vrouwen die er dan soms dagen konden liggen. Soms mochten alle vrouwen naar de kleine binnenplaats komen. Hoog boven de binnenplaats stond een balkon wat vastzat aan de kamer van de gouverneur. De gouverneur koos dan een aantal vrouwen uit waarmee hij seks wilde hebben. De vrouwen die hij had gekozen werden gewassen en kregen een maaltijd om wat energie voor de gouverneur te hebben. De overige vrouwen mochten terug de kelder in. De vrouwen die de gouverneur had uitgekozen konden via een kleine trap omhoog die uitmonden in de slaapkamer van de gouverneur om daarlangs ook weer te vertrekken. De vrouwen die weigerde seks te hebben werden aan een kanonskogel gebonden en neergezet op de binnenplaats net zo lang als de gouverneur wilde. Op deze manier durfde weinig vrouwen nog seks te weigeren. De mannenkelders zagen er net zo verschrikkelijk uit. Op een bepaald punt kwamen de gangen uit de vrouwen en mannenverblijven samen. Hier konden de mannen en vrouwen die naar de buitenwereld verscheept werden elkaar nog een laatste keer zien voordat ze door de ‘door of no return’ gingen. Deze deur is net groot genoeg voor 1 persoon om doorheen te lopen. Hierna hebben we ook nog het verblijf van de gouverneur bekeken. Verschrikkelijk om te zien hoe extreem veel verschil er zit in de verblijfplaats van de blanke gouverneur en de slaven. Als laatste deel van de rondleiding werd ons nog een kleine donkere cel laten zien. Deze was geheel in de muur gebouwd zonder enige ventilatie. Hier werden de mannen geplaatst die hadden gevochten of zich hadden misdragen. Ze werden in groepen van 5 in deze cel gegooid om te sterven. De deur werd op slot gehouden net zo lang tot ze alle 5 overleden waren. De slaven die gestorven waren in het fort of tijdens de bootreis naar een ander land werden in de zee gegooid voor de vissen. Ik kreeg hier toch wel de kriebels van. Het fort zelf was erg mooi gebouwd. De Nederlanders waren blijkbaar zo slim geweest om fort Elmina vanaf het land aan te vallen ipv vanuit de zee wat vele anderen al hadden geprobeerd. De Nederlanders staan hier in Ghana bekend als de ergste slavenhandelaren. Dit voelt toch een beetje beschamend als je er zelf als Nederlander staat. Na fort Elmina hebben we ook nog fort st. Jago bekeken. Dit staat op de heuvel achter fort Elmina. Dit is gebouwd door de Nederlanders om fort Elmina te beschermen. Op de terugweg naar ons hotel moest Michael ‘even’ met zijn auto langs de garage. We hebben daar uiteindelijk ruim anderhalf gezeten. Eenmaal terug bij het hotel hebben zijn we nog even langs een aantal souvenirwinkels gelopen.

De volgende dag hebben we ’s ochtends nog fort cape coast bezocht. Dit is net zoals fort Elmina een van de drie grootste slavenforten in Ghana. Dit fort was vergelijkbaar met fort Elmina alleen dit is niet zolang bezet geweest door de Nederlanders. Na het bezoek aan fort cape coast zijn we doorgereden naar Accra om daar het koningsfeest van de Nederlandse ambassade mee te mogen maken. Ylse had gereserveerd bij een hotel in Accra. Eenmaal aangekomen bij het hotel bleken ze opeens alleen nog maar de duurste kamers over te hebben terwijl we de goedkopere gereserveerd hadden. Na een hoop gedoe met het ontzettende onvriendelijke personeel hebben we besloten verder te gaan zoeken. Zo zijn we in 2 uur nog bij 4 andere hotels geweest die ook allemaal niet geschikt waren. Uiteindelijk hadden we er een gevonden met nog 4 kamers. Marjon ik en Sanne hebben daardoor wel in een extreem klein twee persoon bed met zijn drieën moeten slapen maar dit vonden we niet zo’n ramp. Na even een dutje te hebben gedaan zijn we ons klaar gaan maken voor het koningsfeest wat om half 9 begon. Iedereen had speciale oranje kleding laten maken voor dit feest. Eenmaal aangekomen bleek het feest buiten gehouden te worden. Kaartjes voor het feest kostte 90 cedi, maar dan mocht je wel onbeperkt hapjes eten en drinken. Op het feest was een dansvloer met dj, verschillende barretjes en terrasjes. Het was allemaal oranje versierd. Bij binnenkomst werden we verwelkomt met een oranjebittertje en een soort broodje Unox. Het personeel wat het drinken serveerde was erg vriendelijk. Alle drankjes konden gekozen worden. Verder hadden ze er nog frikadellen, kroketten, loempia’s en frietjes speciaal. Ik moet zeggen dat ik de hapjes eigenlijk niet zo heel lekker vond. Ik had er misschien ook iets teveel van verwacht. Rond 1u ’s nachts werden we door een andere Nederlandse groep meegevraagd om nog naar een club te gaan in Accra. Dit leek ons wel leuk dus we zijn meegegaan. De club was erg westers. Er waren ook allerlei verschillende nationaliteiten aanwezig. Rond half 4 zijn we teruggereden naar het hotel.

De volgende dag zijn we nog naar het winkelcentrum in Accra gereden voor een paar boodschapjes. Helaas voelde een van ons zich helemaal niet lekker dus zijn we niet meer naar de art market geweest. Omdat wij hier nog wel graag naar toe willen, gaan we met een groepje komende vrijdag nog terug naar Accra. Bij thuiskomst hebben we nog rijst gehaald in het dorp en zijn we vroeg naar bed gegaan.