De reis naar Golukwati

Het eerste deel van de reis was een vlucht van Amsterdam naar Cassablanca. Deze vlucht is soepel verlopen. Vliegmaatschappij royal air maroc is ons goed bevallen. We kregen een lekkere maaltijd tijdens de vlucht, namelijk kipfilet met rijst en worteltjes. Rond half 9 (marrokaanse tijd) kwamen we aan in cassablanca. Hier moesten we 3 uur wachten tot de vlucht naar Accra zou vertrekken. Op het vliegveld kwamen we erachter dat er nog een tussenstop gemaakt werd voordat we in Accra aan zouden. Dit was in Lima (Togo). Ook tijdens deze vlucht werd er een maaltijd aangeboden. Ik lag inmiddels heerlijk te slapen dus ik heb deze maaltijd overgeslagen. Rond 04:00 kwamen we aan in Lima. Hier hebben we een poosje gewacht op mensen die in en uit moesten stappen. Vervolgens zijn we verder gevlogen naar Accra, dit was nog een reis van 40 minuten. Toen we eenmaal aan kwamen in Accra duurde het even voordat we ook echt de luchthaven konden verlaten. Er waren verschillende controle punten en ik was een papiertje kwijt geraakt wat belangrijk was voor de laatste bagage check. Het waren 2 stickers die op de achterkant van mijn boardingpas geplakt waren. Ik had dit voor het laatst gezien in mijn paspoort zo’n 10 minuten eerder. De mevrouw vertelde mij dat ze dit echt nodig had dus ik mocht terug lopen om te gaan zoeken. Het hele vliegveld was inmiddels leeg. Daar liep ik dus, alleen, terug langs alle douanes om die stickers te gaan zoeken. Ik heb ze nergens terug kunnen vinden. Na ongeveer 15 minuten zoeken vertelde een andere mevrouw mij dat ik beneden kon laten zien dat ik het slotje op mijn koffer open kon maken. Dit was ook een manier om te laten zien dat het mijn koffers waren. Eenmaal terug beneden zat de mevrouw die mijn stickers zo belangrijk vond al languit in een stoel en riep ; ‘aah Remi Sabine, it’s oke now’. Vervolgens mocht ik gewoon doorlopen. 2 dagen voor vertrek hebben wij een mail gehad van de stichting waarin stond dat we vanaf het vliegveld opgehaald zouden worden door ene Peter en Mawutor (Ghanese begeleidster). Mawutor stond ons inderdaad op te wachten op het vliegveld, op dat moment werd ons verteld dat Peter niet zou komen. Hierna moesten we een uurtje wachten totdat de taxi was gearriveerd die ons en de koffers mee zou nemen. Na een uur was de taxi voor de koffers er, en daarna weer na een half uur was de taxi er voor ons. Het was een omgebouwd busje waar nu zo’n 12 mensen inpassen. Toen zijn we naar het huis van de tante van mawutor gegaan. Zij woonde in Accra en hier zouden we gaan ontbijten. We kregen allemaal een gebakken ei (zonder eigeel) en een soort brood wat te vergelijken is met een beschuitbol uit Nederland, dit smaakte erg goed. Rond een uur of 09:30 zijn we naar het winkelcentrum in Accra gegaan om boodschappen te doen en geld te wisselen. Voor 300 euro kregen we 1080 cedi in briefjes van 10. Helaas was de grootste supermarkt dicht op dat moment dus moesten we het met een kleiner doen. Er was weinig keus vonden we wat betreft eten en drinken. Hierna zijn we doorgereden naar Golukwati, waar ons huisje staat. Ik had begrepen dat dit zo’n 5 a 6 uur rijden was. Mawutor vertelde me echter dat dit echt bij lange na niet zo ver was, maximaal 2 a 3 uur. Grappig dat de Ghanezen hier toch een heel ander tijdsbesef hebben want het was toch echt wel 6 uur rijden. Onderweg hebben we veel gezien, je kijkt hier je ogen uit. Net buiten Accra zie je veel sloppenwijken. Iedereen wil hier dingen verkopen aan ons in het busje. Op het moment dat we ergens moeten wachten stak iedereen zijn handen naar binnen om ‘zooi’ te verkopen en ons aan te raken. Op een gegeven moment was onze tactiek om maar snel het raampje dicht te doen zodra het busje stilstond. Hoe verder we van Accra wegreden, hoe mooier en groener de natuur om ons heen werd. Ook hoe verder we van Accra wegreden hoe slechter de wegen werden. Er werd met zo’n vaart door de gaten heen gereden dat we ons goed vast moesten houden. Tegelijkertijd kon je via de gaten in de bodem van de bus de weg onder je zien. Halverwege kregen we een enorme plensbui over ons heen, het water kwam via alle versleten rubbers van de ramen naar binnen lopen. Het voordeel is dan weer wel dat het door de gaten in de bodem weer naar beneden kon lopen. En vaart minderen omdat de chauffeur niks kon zien door de regen, ho maar! Halverwege merkte de chauffeur dat de motor oververhit was. De oplossing was gelukkig om er een zakje water overheen te gooien. Een tijdje verder kregen we helaas weer pech, ditmaal was er een slang losgeschoten. Gelukkig was ook dit te repareren. Zo’n 20 minuten voordat we bij ons huisje aan zouden komen hebben we nog wat gedronken bij een tentje langs de weg. 15 glazen flesjes frisdrank kosten bij elkaar 18 cedi omgerekend ongeveer 5 euro). Eenmaal aangekomen bij het huisje hebben we de slaapkamers verdeeld en de koffers uitgepakt. ’s Avonds hebben we geïmproviseerde spaghetti gegeten en zijn we optijd naar bed gegaan. Ik heb die nacht redelijk goed geslapen. Wel vond ik het niet zo heel prettig dat Peter vertelde dat het hele huis vol schorpioenen zit. Ondanks dat ze banger zijn voor mij dan ik voor hen, spookt het toch steeds door je hoofd.