Weeshuizen, het zwembad en Kyabobo national parc

Op dinsdag 28 maart stond er een afspraak om naar twee weeshuizen in de buurt te gaan om eens een kijkje te nemen hoe het er daar aan toe ging. Het eerste weeshuis zag er op het eerste gezicht erg mooi uit. Alle kinderen waren nog op school vertelde een van de begeleiders. Maar het was goed als we straks terugkwamen en dan zouden we een rondleiding krijgen. Toen we terug naar de auto liepen kwam er een Amerikaans echtpaar naar ons toelopen. Zij vroegen zich af wat we hier precies kwamen doen. Ze hadden namelijk eerder negatieve ervaringen gehad met studenten die langs het weeshuis kwamen. Ze hadden flink wat vragen voor ons. Eigenlijk is dit natuurlijk alleen maar goed van ze. Dit echtpaar heeft een belangrijke rol gespeeld in de opbouw van het weeshuis. 3 keer per jaar komen zij 2 maanden naar Ghana om allerlei zaken rondom het weeshuis te regelen. Nadat ze even met ons gesproken hadden besloten ze dat het goed was als we zo terugkwamen voor een rondleiding. Eerst zijn we toen naar het andere weeshuis gereden. Dit weeshuis was speciaal voor kinderen met een verstandelijke beperking. Bij aankomst zagen we al dat dit weeshuis van veel mindere kwaliteit was dan het andere weeshuis. Na een korte introductie aan het hoofd van het weeshuis kregen we een rondleiding. Ik vond dit best indrukwekkend. Er werd eerst een groot slot opengemaakt wat aan een deur hing. Toen de deur open ging kwam ons een verschrikkelijke vieze lucht tegemoet. Er stonden een hoop stapelbedden dicht op elkaar geplaats in een smerige ruimte. Zo’n 25 kinderen lagen op de bedden in de kamer. Op de bedden lag niet meer dan een schuimrubberen matrasje met allerlei vlekken en gaten erin zonder hoes eromheen. Kussens of enige persoonlijke eigendommen waren er niet. Een paar kledingstukken lagen er onder de matrassen gepropt. Na een groots zwaaiconcert van de kinderen werd de deur gewoon weer op slot gedaan. Zo gingen we flink wat kamers af. De meidenkamer leek wel een kelder. Er was geen raampje te vinden in de kamer. Ook deed de ventilator het niet dus het was enorm warm. De leiding vertelde dat de kinderen nu alleen op slot zaten omdat ze nu even moeten slapen. De verdere dag worden ze bezig gehouden vertelde ze. Er waren op het terrein wel een aantal klaslokalen te vinden maar ik vraag me sterk af in hoeverre deze kinderen fatsoenlijke dagbesteding krijgen aangeboden. Een hoop kinderen hadden veel littekens over het lichaam. Waarschijnlijk is dit door een sjamaan gedaan om op deze manier de verstandelijke beperking te ‘genezen’. Ook werd er verteld dat lang niet alle kinderen echt weeskinderen zijn. Ouders kunnen hun kind hier gewoon naar toe brengen. Daarna komen de ouders van de kinderen zo goed als nooit meer langs. Het hoofd vertelde of dat wij niet iets konden vertellen over wat de kinderen mankeerde omdat ze zelf er eigenlijk niks vanaf wist. We hadden een kleinigheidje meegenomen omdat we het niet netjes vonden om met lege handen aan te komen. Dit waren een aantal knutselspullen. Het voelde voor mij alleen in ieder geval volledig ongepast om deze spullen te geven aangezien de omstandigheden waar deze kinderen in moesten leven echt middeleeuws waren.

Hierna zijn we terug gegaan naar het eerste weeshuis. Hier kregen we een rondleiding van een van de oudere kinderen. Deze kinderen sliepen met z’n zessen op 1 ruime kamer. Iedereen had een stapelbed voor zich alleen zodat ze onder konden slapen en boven allerlei eigen spulletjes konden uitstallen. Alles zag er netjes en verzorgd uit. Het Amerikaanse echtpaar vertelde dat deze kinderen soms juist weer op school gepest werden omdat ze te nette of mooie kleding hadden. Na afscheid te hebben genomen zijn we weer richting huis gegaan.

Op donderdag 27 maart waren we van plan ons visum opnieuw te gaan aanvragen. Door dit vroeg op de ochtend te doen konden we daarna nog lekker gaan zwemmen bij het sky plus hotel in Ho. Michael zou hier om 08:00 zijn, hij was er uiteindelijk om 09:30. Dit was dus best balen aangezien onze planning zo wel wat in de war liep. Het duurde allemaal erg lang bij de .. Het leek wel alsof de medewerkers het expres deden. Ze stelde allerlei vervelende vragen waar je helemaal geen zin in had om die te beantwoorden. In mijn gedachte zij ik steeds; ‘schiet nou maar op’, maar het was ons aangeraden om vooral veel te blijven lachen dus dat hebben we gedaan. Uiteindelijk waren we pas om 14:00 bij het zwembad. Iedereen had flinke trek dus we hadden meteen eten besteld. Wel leuk dat je en hier alles kunt bestellen wat je wil en dat je dan nog lang niet zoveel kwijt bent als in Nederland. ’s Avond rond 20u zijn we teruggereden naar Golukuati.

Op zaterdagochtend was het dan eindelijk zover. We zouden alsnog naar Kyabobo national parc gaan. Michael was hier ditmaal op de afgesproken tijd. Het plan was om een flinke wandeling in het park te maken waarna we daar in een tent zouden slapen en de volgende dag weer terug zouden lopen. Na 4uur rijden kwamen we aan bij het park. Bij de receptie zaten 2 mannen. Het duurde lang voordat we duidelijk hadden welke wandelingen we allemaal konden maken. De mannen praten veel en lang in het Ghanees tussendoor tegen elkaar en gaven steeds geen antwoord op onze vragen. Ook bleek alles wat we daar wilde gaan doen, opeens niet te kunnen. We hadden die informatie uit twee verschillende reisgidsen van Ghana gehaald maar van beide klopte er helemaal niets. Na ruim een uur aan de receptie te hebben gehangen kwamen we op een wandelroute die een goede optie zou zijn. Dit zou inhouden dat we vandaag in 5 door het park naar een dorp zouden lopen, daar overnachten en de volgende dag zouden we in het noorden van het park een 8 uur durende wandeling langs de rivier gaan lopen. Toen kwamen we op het probleem dat er een aantal mensen in de groep waren die niet zoveel wilde wandelen. Hiervoor hadden we zelf de oplossing bedacht dat we na de overnachting in 2 groepen gingen wandelen. Het probleem bleek toen weer dat er maar 1 gids beschikbaar was. Ik zelf zou het erg zonde vinden om deze 4 uur te hebben moeten rijden en dan niet de wandeling te kunnen doen die ik van plan was, want ook ik kom daar waarschijnlijk maar 1 keer in mijn leven. Dit was dus best balen dat er 2 groepen met 2 verschillende meningen waren. Toen begon de gids opeens erg moeilijk te doen over de slaapplaatsen bij het dorp. Door al dit gedoe hebben we toen gezegd dat we vandaag de wandeling van 5 uur doen naar het dorp en dan daarna gewoon terug naar huis rijden. De meeste van ons hadden het namelijk inmiddels ook wel een beetje gehad. Echter kwam er toen weer het probleem dat Michael dan met zijn auto naar dat dorp zou moeten rijden om ons daar op te pikken, maar dat hij hier de weg niet kent en dus niet naar dat dorpje kan rijden. Dat probleem hadden we even genegeerd want toen kwam er vervolgens weer een ander probleem naar boven. De ene gids die aanwezig was noemde een belachelijk hoog geld bedrag op wat hij wilde hebben voor de wandeling van 5 uur over redelijk vlak terrein. Dit was namelijk 300 cedi. De gids die ruim 8 uur met ons heeft doorgebracht bij Wli (door de bergen) kreeg 100 cedi. Ook de gids in het meest bekende national parc in Ghana (Mole) kreeg nog lang niet zoveel geld. Toch bleef hij volhouden dat dit de normale prijs was die was vastgesteld door de regering. Na een hoop onderhandelen hadden we 200 cedi afgesproken. Eindelijk hadden we dan een afspraak waar iedereen het mee eens was. Toen Luuk en Dirk naar binnen liepen om te betalen bleek de gids toch opeens 300 cedi te willen hebben + 50 cedi aan toegang voor het park. Het mooist was ook nog dat de gids die met ons mee zou gaan ontzettend dronken was. Daarna hebben we dus besloten om ‘vriendelijk’ gedag te zeggen en gewoon weer lekker naar huis te rijden. Wat een belachelijk gedoe allemaal. Daar kon ik toch wel boos om worden. Vervolgens zijn we dus, alsof het niets is, gewoon weer lekker 4 uur terug naar huis gereden. Onderweg vertelde Michael het volledig met ons eens te zijn. Hij vond de prijs te gek voor woorden. Dit is wel bijzonder want Michael geeft eigenlijk zo goed als nooit zijn mening (zoals veel Ghanezen overigens). Om de dag toch nog een beetje leuk te maken had Dirk zijn beroemde kipnuggets gemaakt met een lekkere salade. ’s Avonds zijn we nog wat gaan drinken bij een barretje in het dorp. Hier zijn de mensen erg vriendelijk, gastvrij en behulpzaam.

De volgende dag hebben we geen leuk uitje kunnen doen. Onze planning was namelijk volledig in de soep gelopen en op 1 dag kun je niet zo heel veel doen. Alle leuke dingen hier in de buurt hebben we namelijk wel gehad. Dus de activiteiten die we nu nog kunnen doen gaan bijna allemaal gepaard met een overnachting ergens anders. Om toch nog een beetje actief bezig te zijn had ik het idee om naar Kpando te gaan lopen. Sanne en Marjon vonden het wel leuk om mee te gaan. In totaal was het 16 km lopen. Het was goed te doen alleen verschilde het wel enorm of de zon fel scheen of dat er een wolkje voorzat. Er is namelijk op de weg geen plekje schaduw te vinden. Ook kwamen we onderweg het eerste paard tegen wat ik hier in Ghana heb gezien. De man die erop reed vond het erg bijzonder dat wij voor onze lol van Golukuati naar Kpando gingen lopen. Na 3u lopen kwamen we op de markt van Kpando. Hier hebben we een lekkere koude cola op en zijn we met de taxi terug gegaan naar Golukuati. ’s Avons had de vrouw van Dhr. Cetu (leraar op de school in het dorp) voor ons gekookt. Rijst met een soort makreelsaus. De meeste vonden het erg lekker. Ik heb al een hoop geleerd in Ghana maar vis eten toch echt nog niet. Morgen ga ik met Dirk een dagje meekijken op de huisartsenpost van het ziekenhuis in Kpando.