Voetbal, Marantha, Bevalling en Akosombo

Op dinsdag avond 1 april zou er een café in het dorp zijn wat twee voetbalwedstrijden zou uitzenden. Aangezien we anders toch maar thuisgezeten hadden besloten we met z’n 6en eens een kijkje te gaan nemen. Na door een paar donkere paadjes te hebben gelopen kwamen we aan bij het café. Het cafe was niet meer als een slecht gebouwd schuurtje met 2 ouderwetse tv’s in de hoek. Er stonden een hoop houten banken waarop je kon zitten. Het koste 1 cedi om naar binnen te mogen. Toen wij binnen kwamen moesten er meteen allerlei mensen opstaan om plek voor ons te maken. Aan de muren van het café hingen allerlei oude posters van de grootste voetbalclubs in Europa. In totaal zaten we wel met .. man in een kleine ruimte. De wedstrijden werden gespeeld tussen Barcelona-atletico madrid en Manchester united-Bayern munchen. Eigenlijk waren de toeschouwers niet fan van een bepaalde club maar gewoon van degene die op dat moment bijna scoorde. Wat een enthousiasme bij elke kans, al was de kans nog zo klein. Al met al was het voetbal kijken een hele belevenis.

Op vrijdagochtend stond Michael voor de deur om ons nog een keer naar Maranata te brengen. Het feesteiland waar we konden slapen in rieten hutjes op het strand. Gelukkig had Aloys toevallig tegen een Nederlandse begeleider daar in de buurt gezegd dat we daar naar toe wilde gaan. Zij heeft nog snel 10 slaapplaatsen kunnen reserveren aangezien het ontzettend druk zou zijn en we anders daar 4 uur heen gereden waren om vervolgens niet te kunnen slapen. De 4 uur rijden was gelukkig zo voorbij. Ik vraag me af of ik die lange afstanden rijden in Nederland nog steeds zo normaal vind. Voor de zekerheid hadden we een aantal broden gekocht langs de weg voor het geval dat we weer zonder eten zouden komen te zitten. Dit was namelijk gebeurd de vorige keer dat we op het eiland waren. Gelukkig merkte we al snel dat het eten en drinken bestellen erg goed ging. Het systeem wat ze de vorige keer gebruikte met allerlei bonnetjes en boekjes was er ook niet meer. Nu kreeg elke bezoeker een eigen pagina in een boek waar onder alles geschreven werd wat je besteld had. Ze deden dit waar je bij stond zodat je kon controleren wat er werd opgeschreven. Dit werkte eigenlijk erg goed. Iedereen heeft het hele weekend gewoon gehad wat hij besteld had. ’s Avonds was er helaas vrij weinig te doen op het eiland. Omdat er op de vrijdagavond te weinig bezoekers waren hadden ze geen entertainment of muziek. Toch hebben we onszelf prima kunnen vermaken op het eiland. Zo ’s avonds op het strand zitten met een drankje in je hand en de wind door je haren zou niemand snel gaan vervelen denk ik. De volgende dag hebben we lekker op het strand gelegen. ’s Middags hebben er een aantal op een waterscooter gevaren en hebben we nog een boottocht gemaakt met de meiden. De boottocht ging over de voltarivier langs allerlei kleine privé eilandjes. Aan de randen van de eilanden waren echte mangrove te zien. ’s Avonds was er een groot kampvuur met muziek. De tijd vloog voorbij. Om half 4 zijn we naar bed gegaan. Helaas werden we toch al wel weer om 7 uur wakker omdat het personeel van het eiland besloot het zand om ons hutje heen te gaan vegen.. Heel apart. Daarna hebben we lekker met z’n allen ontbeten en zijn we met de boot terug gegaan naar de plaats waar Michael ons stond op te wachten. Op de terugreis hebben we nog wat gegeten bij het Akosombo continental hotel. ’s Avonds hebben we rijst gegeten van ‘het vrouwtje’. Dit is hier toch al wel bijna een favoriet gerecht bij de meeste. Lekker gekruide rijst met hete saus, kip en kool.

De volgende dag zou ik met Sanne nog een keer mee gaan kijken op de kraamafdeling. Dit vinden wij toch wel de meest interessante afdeling. Ditmaal lagen er 4 vrouwen die vandaag zouden gaan bevallen. Degene die waarschijnlijk het eerst aan de beurt was, was een meisje van 15. Al vrij snel was ze zover. De dokter kwam zelf de bevalling begeleiden omdat het duidelijk was dat de opening veel te smal was. Veel tijd om zelf te persen kreeg ze niet. De dokter pakte 2 middeleeuws uitziende tangen om hiermee de baby er uit te trekken. Bij het inbrengen van de tangen schreeuwde het meisje het uit. Volgens mij is dat aan de andere kant van het ziekenhuis gehoord. Ik werd er zelf misselijk van om te zien en te horen hoeveel pijn ze had. Ook bij haar was er niemand van de familie aanwezig. Omdat er alsnog niet genoeg ruimte was voor de baby om naar buiten te komen moest ze worden ingeknipt. Ik heb dit in Nederland nog nooit gezien maar ik kan me voorstellen dat dit niet net zo gaat als hier in Ghana. Volgens mij wordt dat in Nederland tegelijk met een wee gedaan. Hier wordt dat dus niet gedaan. De schaar was ook niet zo heel scherp dus er moest vaak in geknepen worden voordat de huid was doorgeknipt. De volledige schaar was in de huid gezet dus er ontstond een snee van ruim 5 cm groot. Toen de baby er uiteindelijk uit was lag het meisje er levenloos bij. Ik zou denken dat ze allang bewusteloos was geraakt door de verschrikkelijke ervaring. De baby werd meteen meegenomen om te worden schoongemaakt en om in doeken te worden gewikkeld. De moeder moest alleen nog gehecht worden. Dit duurde echt een eeuwigheid. Intussen vroeg Sanne aan de verpleegkundige of het meisje zelf wist of ze een jongen of meisje gekregen had. De verpleegkundige riep vervolgens naar een stagiaire dat ze de baby even moest laten zien. Voor 1 seconden werd het geslacht van de baby laten zien aan de moeder en de baby werd weer mee terug genomen. De moeder zelf reageerde er totaal niet op. Na deze horror bevalling hadden Sanne en ik besloten terug naar huis te gaan. Wij hadden we genoeg gezien voor vandaag. Het is nu ruim een week geleden dat dit is gebeurd nu ik dit typ maar ik krijg nog steeds kippenvel als ik er aan terug denk. Ik geloof niet dat ik het geschreeuw en gehuil van haar tijdens de bevalling ooit zal vergeten.

Op donderdag 10 april zouden wij ons visum op kunnen halen. Toen we eenmaal daar waren bleek het visum nog niet klaar te zijn. Er werd ons geadviseerd om volgende week nog een keertje terug te komen. Gelukkig waren we niet voor niets gekomen want een dagje zwembad hebben we er gewoon achteraan geplakt. Deze dag was Susanne namelijk ook jarig, dus dit was ter ere van haar verjaardag. ’s Avonds waren we weer optijd thuis om daar nog onze vorm van toastjes met salade te kunnen eten. Geroosterd brood uit de pan met eiersalade, kipsaté salade, tonijnsalade en kruidenboter. We worden hier steeds creatiever in het maken van eten met de beperkte keuze aan ingrediënten.

Op zaterdagochtend was de planning om naar Akosombo te gaan. Dit is een dorpje waar de dam van het voltameer gelegen is. Viavia hadden we te horen gekregen dat we bij het voltahotel verschillende watersporten konden doen. Eenmaal aangekomen viel het ons al op dat dit hotel iets te duur was om te kunnen eten. Wel konden we er voor 10 cedi per persoon kanoën en kajakken op het voltameer. Dit hebben we dus een uur gedaan. Langs de kanten van het meer stonden grote kuddes runderen te grazen. 1 kind met een stok in zijn handen begeleid de hele kudde runderen in de richting waar ze naar toe moeten. Het plan voor de avond was om eerst in te gaan checken bij het hotel waar we zouden overnachten, hierna door te rijden naar het akosombo continental hotel om lekker en betaalbaar te eten en drinken. Als we daarna nog zin hadden konden we weer terug naar het voltahotel. Hier hadden ze namelijk een nachtclub waar ze leuke feestjes hadden. Het hotel waar we zouden overnachten was erg simpel. We hadden ons allemaal verheugd om te gaan douchen maar dit was helaas niet mogelijk. Er kwam namelijk geen stromend water uit een van de kranen. Er stond wel 1 gevulde emmer met water maar wij gaven toch de prioriteit om de toilet hiermee door te spoelen dan om er zelf mee te douchen aangezien er best wat mensen aan de diarree waren. Dit is overigens geen bijzonderheid meer. Sinds we in Ghana zijn is er nog nooit een dag geweest dat de hele groep diarree vrij was. Het was een vrij klein hotel met maar een paar kamers. Alle kamers waren voor 2 personen. Omdat we 5 kamers nodig hadden kregen we kamers in verschillende prijsklassen. Dit verschilde van 23 cedi voor 1 nacht tot 35 cedi voor 1 nacht. Aangezien we met 7 vrouwen en 3 mannen zijn, hoopte we dat 1 kamer een wat groter bed had zodat Sanne ik en Marjon met z’n 3en in een bed konden slapen. Gelukkig had de kamer van 35 cedi een erg groot bed dus dit was geen probleem. Wel was het bed enorm hard. Het leek wel alsof ze een hoeslaken om een houten plank gestopt hadden. Maar goed, sinds ik een gedeelte van de nacht op de grond in een boomhut geslapen heb, stel in niet zoveel eisen meer aan mijn slaapplaats. In elke kamer zat een ventilator, deze kon alleen niemand veilig aanzetten omdat bij het ronddraaien van de ventilator hij bijna van het plafon afviel. Nadat we onze spullen hadden weggezet zijn we naar het Akosombo continental hotel gegaan. Om 5 uur ’s middags kwamen we daar aan. Tot 6 uur mocht er gezwommen worden in het zwembad van het hotel. Dit kostte alleen wel 15 cedi. Sanne en ik hebben geprobeerd dit laatste uurtje gratis te mogen gaan zwemmen maar dit is helaas niet gelukt. Daarna vroegen we of we dan misschien gebruik mochten maken van de douche die bij het zwembad stond om ons op te frissen. Ook dit was niet mogelijk. Vervolgens wees ze ons wel naar een andere douche in een omkleedruimte achter het hotel die we wel mochten gebruiken. Dit bleken gewoon goede douches te zijn dus hier waren we erg blij mee. Toen we daar naar toe liepen zagen we opeens allerlei dierenverblijven staan. Toen we een kijkje gingen nemen bleken er ook verschillende dieren in te zitten. Dit hebben we nooit eerder gezien terwijl we toch al wel een aantal keer naar dit hotel geweest zijn. In het grootste verblijf lagen 2 krokodillen. Het hekje naar het verblijf was gewoon open dus als we wilde konden we ze ook nog aaien. Ook was er een verblijf met Nederlands uitziende eenden. Deze eenden waren alleen wel 3 keer zo groot als de Nederlandse eend. Verder zaten er nog grote slangen, boskatten, konijnen en grote schilpadden. Eigenlijk was het gewoon allemaal heel zielig. Het meest triest vond ik het verblijf van een grote mannetjes baviaan. Echt een prachtige aap om zo van dichtbij te zien. Het verblijf was alleen gewoon een kooi van ongeveer 2 x 2 en zo’n 4 meter hoog. Er werd gezegd dat de dieren alleen gebruikt werden voor de show en dus niet om op te eten. Na ons te hebben opgefrist onder de douche zijn we lekker gaan eten. Ik had 2 kleinere gerechtjes genomen in plaats van 1 groot hoofdgerecht. Namelijk kip kebab spiesjes en kip somosa. Rond 9 uur zijn we alsnog naar de nachtclub van het voltahotel gegaan. Hier hebben we nog een gezellige avond gehad. Wel kwamen hier alleen de rijkere Ghanezen naar toe. Het lijkt wel alsof hoe rijker de Ghanees is hoe slechter hij kan dansen. Het leek wel een gewone westerse club met een paar houten planken op de dansvloer. Wij waren met z’n 10en soepeler dan alle Ghanezen bij elkaar, althans dat voelde we zelf zo. Toen ik de deur achter me dicht wilde trekken bij het hotel had ik opeens de klink in mijn handen. Dit kenmerkt wel de kwaliteit van het hotel. Ook wel grappig dat de enige scheiding tussen het bed en de badkamer een klein muurtje is. Als je op het toilet zit dan kun je meteen naar de mensen zwaaien die voor het raam langslopen. De volgende ochtend zijn we om 9u teruggereden naar Golokuati. Omdat de brug onderweg naar huis de komende 2 jaar gesloten is voor reparaties, moesten we de volta oversteken met een veerboot. Hiervoor hebben we lang moeten wachten. Gelukkig konden we tijdens het wachten allerlei eten kopen vanuit de auto. Sommige hadden een bak rijst met kip als ontbijt. Ik had een stuk gefrituurde Yam als ontbijt. In Ghana kennen ze geen typisch ontbijt. De hele dag door kan er eigenlijk hetzelfde gegeten worden zolang het maar veel koolhydraten bevat.

Tussen alles wat ik doe door ben ik eigenlijk voornamelijk met het project bezig. Hier gaat toch wel veel tijd inzitten. Zo hebben wij bijvoorbeeld 3 weken geleden 10 enquêtes gegeven aan de verpleegkundigen van de kinderafdeling en die zijn nog niet allemaal ingevuld. Keer op keer worden er smoesjes bedacht waarom het niet gedaan is en wordt er beloofd dat het wel gedaan wordt. Ze snappen niet dat we dit nodig hebben om hun eigen ziekenhuis beter te maken. Ook blijft de couveuse toch een lastig onderwerp. In eerste instantie dachten we dat ze alles volledig begrepen maar dit blijkt toch niet het geval. Zo willen ze bijvoorbeeld de temperatuur in de couveuse op 35 graden hebben. Alleen als de buitentemperatuur 36 graden is snappen ze niet dat de couveuse niet af kan koelen. Toch zetten ze de couveuse dan op 30 graden. Dit terwijl ’s nachts de couveuse dan dus wel afkoelt tot 30 graden. Met als gevolg dat ze dan vinden dat de baby het te koud heeft, en in plaats van dat ze de temperatuur dan op 35 zetten, zetten ze hem op 40. Er wordt dus niet begrepen dat de couveuse even snel opwarmt als je hem op 35 zet als op 40 graden. Na dit een paar keer te hebben uitgelegd aan de verpleegkundigen hebben we afgelopen week ook de arts en het hoofd van de verpleegkundigen hierop aangesproken. Gelukkig reageerde zij erg positief. Ze begrepen het probleem en zouden hier zelf ook mee aan de slag gaan. Wij kregen wel de indruk dat ze zelf wel begrepen hoe de couveuse werkt dus zij moeten er alleen voor zorgen dat de verpleegkundigen dit ook gaan begrijpen. Het baby’tje wat nu in de couveuse ligt doet het naar omstandigheden goed. Het baby’tje is met 27 weken geboren en ligt nu al 2 weken in de couveuse. Wij hadden de baby Charlie genoemd, later hoorde we dat zijn echte naam Choice was. Wij hebben trouwens alle baby’tjes die in de couveuse hebben gelegen een naam gegeven. Zo spreken we niet over; ‘even naar de couveuse kijken’, maar ‘even kijken hoe het met Charlie gaat’. De andere baby’tjes hadden we James, Sam en Sarah genoemd. Verder hebben we inmiddels bililights besteld. Dit is om baby’tjes te behandelen met lichttherapie tegen geelzucht. Ondertussen hebben wij ook een gesprek gehad met de artsen over wat zij denken dat nodig is aan materialen in het ziekenhuis. Hier hadden wij alleen niet zoveel aan. Ze noemde allerlei dure apparatuur op die ze leuk vinden om te hebben maar niet wat echt nodig is in het ziekenhuis. Hierdoor hebben wij zelf besloten maar eens goed na te denken over wat wij vinden dat er nodig is in het ziekenhuis. Volgens mij denkt het ziekenhuis ook dat wij alles gaan kopen en kunnen kopen wat zij maar willen. Deze houding van het ziekenhuis is wel eens vervelend en demotiverend.

Komende week staat wederom in het teken van het project. Dinsdagnacht (22-4) zullen we voor 6 dagen Golokuati gaan verlaten. We zullen dan met z’n allen naar Kankum national parc gaan, busua beach, Cape coast en op koningsdag gaan we naar een feest van de Nederlandse ambassade in Accra. Alle Nederlanders die op dat moment in Ghana verblijven zijn daarop welkom. Je schijnt er dan ook verschillende typische Nederlandse gerechten te kunnen eten. Michael zal ons dan die 6 dagen rondrijden voor 1000 cedi in totaal. Dit is slechts 30 euro p.p. voor een week lang een privé taxi.