Maranata dag 2 & 3

Rond 07:15 werd ik wakker van de zon die in ons hutje scheen. Bij het opstaan voelde ik meteen wat de gevolgen waren van mijn poging tot het Afrikaans dansen. Het is wel erg wennen om geen schoon water te hebben om even je gezicht te kunnen wassen. Ook zat echt werkelijk alles onder het zand. Toen iedereen enigszins opgefrist was hebben we het ontbijt besteld. Het duurde zo’n anderhalf uur eer dat we ons ontbijt hadden, het smaakte gelukkig wel goed. De manier waarop hier bestellingen opgenomen worden en geserveerd worden is in mijn ogen totaal onlogisch. Na het ontbijt zijn we lekker aan het strand gaan liggen. Er was ons verteld dat je niet verder de zee in moest gaan dan tot waar je kon staan. Dit was ook echt het geval. De stroming was ongelofelijk sterk. Ik ben niet veel verder dan tot heuphoogte het water ingegaan. Toen ik eenmaal in de zee was merkte ik dat er allemaal foto’s van ons gemaakt werden. Het is hier erg bijzonder dat je voor de lol de zee in gaat en vervolgens in de zon gaat liggen. De blanke is hier een soort bezienswaardigheid. Omdat iedereen toch wel begon te verbranden ondanks het vele insmeren zijn we onder een hutje in de schaduw gaan zitten. ‘smiddags hebben we onze haren nog kunnen wassen in het water van de voltarivier. Omdat we gemerkt hadden dat het eten hier lang duurt voordat het bezorgt word, hebben we om 17u ons eten alvast besteld. Hierna zijn we met z’n allen een wandeling gaan maken over het eiland. Er wonen op het eiland ook een aantal honden. Deze honden hebben de wandeling gezellig met ons mee gemaakt. Om 18u zaten we terug aan tafel, klaar voor het eten. Ik had een kipsandwich besteld met gefrituurde Yam (soort aardappel). Om 19:30 vonden we het wel heel lang duren. Toen hebben we gevraagd waar ons eten bleef, mogelijk was dit een foute beslissing geweest want een uur later hadden we het nog niet. We hebben een paar keer gevraag waar ons eten bleef, steeds was het antwoord; ‘het komt eraan’, ‘we hebben het druk’, ‘ik kijk het even na’, etc. Om 21u werden alle lampen uitgedaan en het kampvuur aangestoken. Er werd weer een show opgevoerd met afrikaanse muziek en dans. De ober liep naar ons toe met de vraag of we naar het kampvuur kwamen. Intussen waren de frustraties hoog opgelopen aangezien alle andere tafels al lang en breed gegeten hadden en wij nog niks hadden terwijl we om 17u al besteld hadden. Het antwoord op de ober was dan ook; 'NO WE WANT TO EAT FIRST!’. Dit leek te helpen want hierna rende de ober naar de bar. Er werd gezegd dat er iets fout gegaan was en dat het eten er zo aankwam. Inmiddels keken we allemaal scheel van de honger. Want behalve de stukjes ananas van het ontbijt hadden we verder niks op. Toen het eten eenmaal kwam (21:30) klopte er ook helemaal niks van. Sanne en ik hadden een sandwich met tonijn gekregen ipv kip. Alleen ‘sorry’ was het antwoord van de serveerster. In de gehele sandwich was niks herkenbaars van eten te vinden. Ik was inmiddels ook over het punt van honger heen. Ik had dus eigenlijk juist geen trek meer. De paar frietjes van Yam en toen zijn we uit vermoeidheid en frustratie naar bed gegaan. Erg jammer want door het gedoe met het eten is het mij niet meer gelukt om er toch nog een leuke avond van te maken. De volgende ochtend zouden we om 10u weer op de plaats staan waar Michael ons had afgezet. Door om 07:00 uur op te staan hadden we verwacht dat we nog tijd genoeg zouden hebben om te ontbijten. Om 07:30 hadden we ons ontbijt dan ook besteld. Helaas was mijn ontbijt er om 10u nog niet. Omdat we toch echt moesten gaan zijn we met het bootje teruggevaren. Het schiereiland Maranta was zeker een prachtig eiland en ik zou er ook absoluut nog een keer terug willen in de komende weken. Ik hou er dan allen wel rekening mee dat ik mijn eigen eten mee neem. De bar op het restaurant is de enige drink en eetmogelijkheid. Je bent dus echt afhankelijk van die tent. Op de terugweg zijn we eerst nog langs Kpando gereden. Onze uniformen voor in het ziekenhuis zouden namelijk klaar moeten zijn. Toen we aankwamen bleek het naaiatelier dicht te zijn. We hadden wel een telefoonnummer gekregen die we konden bellen als hij er niet was. Niemand van ons had alleen bereik op die plaats, we konden hem dus ook niet bellen. Omdat we vanuit Maranata doorgereden waren naar Kpando waren velen van ons nog wat ‘bloter’ gekleed. De meeste meiden hadden een kort broekje aan. Dit doe ik de volgende keer dus niet meer. Je wordt ongelofelijk aangegaapt door de Ghanese mannen en de Ghanese vrouwen kijken je heel afkeurend aan. Vanavond heb ik de kledingmaker nog een keer gebeld om te vragen of we morgenochtend voor stage de uniformen op kunnen halen. Dit was geen probleem. Ik ben wel heel benieuw of hij er morgen ook echt is.